"Rozczarowanie to najsmutniejsze ze wszystkich uczuć. Jednak tym uczuciem, które ...

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Oto coś innego, w co wierzę: jeśli udajesz się do bardzo mrocznego miejsca (...) to powinieneś zabrać ze sobą mocną latarkę i oświetlać nią wszystko. Jeśli zaś nie chcesz widzieć, to, na litość boską, po co w ogóle zapuszczasz się w ciemność?

 Tęsknota za domem jest jak choroba, jak żałoba po czymś, co zostało utracone lub odebrane.

 Tylko będąc gotowym na porażkę, można osiągnąć coś wielkiego

 Klnę, bo boli. Płaczę, bo nie daję już sobie rady!

 Wspomnienia są gorsze niż kule.

 Jeśli nie potrafisz pokochać boga, to znaczy że nie będziesz potrafił/ła pokochać i człowieka.

 To, że na dachu leży śnieg nie znaczy, że w kominku nie płonie ogień.

 Tak naprawdę sam nie wiem, czego chcę. Ale mam nadzieję, że będę wiedział, jeśli to zobaczę.

 Wszystkie uczucia wpycham

do sejfu i zatrzaskuję za nimi

grube, trzymetrowe drzwi -
na wypadek, gdyby któremuś

zachciało się wydostać.