Świat jest brudny, a im dłużej się człowiek na nim ...

 Moja mama uwielbiała sezon pożarów. Kazała mi decydować, co bym zabrała uciekając. Mówiła, że ludzie dzielni nie zabraliby nic.

 Wiwat człowiek szczęśliwy! Bo takiego można nienawidzieć bez większych ceregieli.

 Nie ma spotkań przypadkowych. Każde czegoś uczy.

 Kim że jesteś by domagać się wolności bez udowodnienia swej wartości

 Jam częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie dobro czyni.

 Nadzieja jest najokrutniejszą z
kochanek i potrafi zmiażdżyć ci
serce niczym styropianowy kubek.

 Zewnętrzne piękno byłoby puste, gdyby nie piękno serca.

 Wybacz mi pozorny chłód
żyje tak, by żyć
Nie chcę zbyt wiele
wszystko lub nic...

 Bohaterowie się nie poddają.

 "Jak żyjesz, Kochana?
Jak żyjesz
wśród coraz zimniejszych ścian
ulatnia się z nich wilgotna
woń naszych ciał
Czy Ci nie chłodno?
Jak zasypiasz
nie na mojej
piersi
nieopleciona gałęziami
moich rąk, moich nóg
kto poprawi
opadającą rękę – nim zemdleje
Jak wracasz z niespokojnych snów
bez pocałunków, które jeszcze się śnią
a już budzą
każde włókienko Twego ciała
każdą żyłkę
Jak wędrujesz labiryntem głuchych ulic
nie trzymając się mojej ręki
Jak wchodzisz po zmęczonych schodach
Jak żyjesz kochana
beze mnie?
Dlaczego żyjesz?"