Świat nasz rodzajem labiryntu: wchodzącym - obszerny, chcącym wyjść - ...

 Nie wierz we wszystko, co słyszysz.

 Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.

 Jeżeli sami nie nadamy rzeczom jakiegoś charakteru, utoniemy w tej nijakości.

 Nic nie może się równać z dotykiem czyichś dłoni na twojej skórze.

 Patrzyła na niego przez krótką chwilę i właśnie wtedy, w momencie, gdy spojrzała mu prosto w twarz, poczuła, że coś w niej drgnęło. Chciałaby powiedzieć, że drgnęło leciutko, ot, niezauważalnie, lecz było zupełnie inaczej. Było tak, jakby serce zaczęło pompować krew czterema komorami naraz, zalewając nią i płuca, i całe ciało.

 Ja zamykam się na weekend w domu,
nie odbieram od nikogo telefonu
jeżeliby chcieli coś ode mnie,
powiem im po weekendzie, że siedziałem w domu.

 Według mnie nawet natura nie jest wolna.

 Świat zewnętrzny jest bardzo przereklamowany.

 Czasem potrzeba siły, żeby rzucić wszystko w cholerę.

 Moje dziecko, jestem tu. To ślady moich stóp. Zostawiłem je, gdy Cię niosłem.