Lepiej niczego nie oczekiwać, niech każda chwila cię zaskakuje.

 (...) czas zawsze odbiera pamięć swoim świadkom.

  Przez kilka kolejnych dni odkrywam, dlaczego za symbol miłości uznaje się serce. Naukowo rzecz biorąc, kocha się przecież mózgiem.
A jednak nikt nie rysuje pofalowanych półkul mózgowych, gdy jest zakochany. Teraz wiem dlaczego. Bo gdy się cierpi z miłości, naprawdę boli w klatce piersiowej.
To jest prawdziwy, fizyczny ból.
Albo może raczej okropny ciężar.

 Czas nie potrzebuje żadnego zakamarka, żadnej szczeliny, by posiąść i zniszczyć duszę oraz ciało. Drogocenny czas, który pociągnął już za sobą tyle istnień. Ludzie rzadko się nad nim zastanawiają. Mają o nim bardzo mgliste wyobrażenie, relatywne i subiektywne zarazem. A przecież czas jest jak najbardziej rzeczywisty, ku niezadowoleniu badaczy atomu i przestrzeni, którzy mnożyli się w trakcie kończącego się właśnie dwudziestego wieku. Jest namacalny bardziej niż jakakolwiek istota; widziałem już, jakie przywdziewa stroje i przybiera oblicza. Widziałem też jak zabija.

 Przedwcześnie pozbawiona złudzeń, rzygam na sztuczność uczuć.

 ,Chciałabym być martwa, tak jak moje oczy.

 Miłość i nienawiść są obliczami tego samego.

 Ludzie patrzyli z daleka, bo z daleka łatwiej patrzeć na taką rozpacz.

 Lepiej osła poganiać,
niż z głupcem dyskutować.

 Bądź zmianą, którą pragniesz ujrzeć w świecie.

 Zaczyna się od jednego kłamstwa, a potem nie wiadomo już, jak się powstrzymać od kolejnych.