Żeby zauważyć swoje osamotnienie, trzeba mieć na to czas.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Nie ma przegranych, dopóki piłka w grze.

 Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz.

 Uwierz pod maskami są wszyscy tacy sami,
Lecz kryją się za nimi, by nie mieli ich za nic.

 Prawdziwa miłość jest tylko jedna!
Los stawia często jej wyzwania.
Rozdziela dwoje kochających się ludzi,
aby zrozumieli ile dla siebie znaczą.
Naszym zdaniem jest przetrwać te
wszystkie burze i zrozumieć, że tylko
raz w życiu dostajemy dar czystej miłości.
Reszta to złudzenie tej właściwej.

 Obudziłam się dziś rano z lękiem, że trzeba żyć.

 Przecież kochać można tylko to, co nieposłuszne.

 Nie obchodzi mnie nikt z wyjątkiem mojej osoby.

 Miłość, którą zewnętrznie odtrącił, wbrew honorowi, sercu, wbrew własnej korzyści, teraz, gdy już dlań była niedostępna, opanowała wszystkie jego myśli.

 Chcę, żebyś była dzielna. Nie wolno ci się niczego bać […]. Świat pełen jest miłości, a wiosna dociera wszędzie…