Ludzie są na to stworzeni by się nawzajem męczyć.

 Cel jest na końcu każdej drogi. Każdy go ma.

 Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.

 Ostatecznie wszyscy mamy do opowiedzenia tylko jedną historię. Potrzeba całego życia, aby ją przeżyć, ale niekiedy można ja opowiedzieć w niespełna godzinę

 Ludzkość chętniej jednoczy się w dążeniu do wojny niż w dążeniu do pokoju.

 Życie jest jak nudna sztuka w teatrze, ale nie warto się spieszyć z wychodzeniem przed nieuniknionym końcem spektaklu.

 Do swoich snów człowiek dopiero przez cierpienie dorasta.

 Jak można zadawać ból osobie, którą się kocha bardziej niż siebie samego?

 Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.

 Koniec miłości nie daje o sobie zapomnieć.
Nawiedza snami. Nawiedza ciszą. Nawiedzani przez
upiory, stajemy się jak one. Życie dopływa. Słabnie tętno.
Nic cię nie rusza. Niektórzy to aprobują i twierdzą, że to leczy.
To wcale nie leczy. Martwe ciało nie czuje bólu.

 Jeżeli szukasz osoby, która zmieni Twoje życie, spójrz w lustro