Kobiety nie bij nawet kwiatem.

 Bo kobieta wybaczy wszystko,

oprócz tego, że się jej nie kocha.

 Kobiety to najpiękniejsze dzieło prozy, które Pan Bóg ulepił w swoim literackim zapałу. Nie są one grzechu owocem, lecz kuszącym, dojrzałym owocem, który grzech wydał na świat, a który umie słodzić gorzkie smaki życia.

 Stare baby wiedzą, co w piekle warzą i jedzą.

 Kobieta to skomplikowane zjawisko
i ważne jest nie tylko, jak wygląda, ale
i jak się rusza, jak siada, mówi, podaje
rękę, jaki ma ton głosu, jak pachnie, jaki
roztacza wokół siebie klimat. Tandeta rzuca
się w oczy, dobry gatunek przyciąga wzrok.

 Kobieta, kochając, daje, nie bierze – i to jest jej siła, jej tajemnica. I dlatego w gruncie rzeczy jest silniejsza od mężczyzny – gdyż potrafi więcej dać, więcej się poświęcić.

 Rychło się słaba zadyszy kobietka, gdy za nią w pogoń bieży miłość lekka.

 Baba ma w sobie opałkę ognia na siedmiu chłopów.

 Kobieta jest jak kwiat - nie potrzebuje, żeby ją ogarniał -zęby ją podlewał. Ona potrzebuje, żeby ją pielęgnował. Ktoś, kto ją podziwia, kto w nią wierzy, kto jest z nią, dla niej... Kto pozwala jej być sobą. Kto inspiruje ją do ruchu... Kto daje jej przestrzeń do rozwoju... Kto podtrzymuje ją, gdy jest słaba... I kto podziwia jej siłę, gdy jest silna...

 Kobieta nie jest potężna przez to, co mówi, ale przez to, co przemilcza. Ma w sobie zdolność do miłości, cierpienia i wybaczenia, której mężczyzna może tylko zazdrościć. Kiedy mówi - słucha, kiedy cierpi - uśmiecha się, kiedy kocha - oddaje całe serce.

 Kobieta to pełnia życia, krąg nieskończoności i siła, która porusza światem. Bez niej nie byłoby miłości, pasji i odwagi. Bez niej nie byłoby nas.