- Jaka Ona była? - A płakałeś kiedyś, synu? - Każdy chyba... - Ja ...

 Ogromnie lubię kobiety, zwłaszcza kiedy są ładne i uległe.

 Kobieta nie da rady. Nie wytrzyma. W końcu to nie dla niej, jest za słaba. Znamy to. Kobieta najczęściej słyszy to o sobie. A potem idzie i pokazuje, że poradzi sobie lepiej niż ktokolwiek.

 Czasami najpiękniejsza na sali nie jest dziewczyna, która ma obiektywnie najbardziej idealną figurę i rysy twarzy, ale ta, która ma do siebie zaufanie, lubi siebie i emanuje radością. Ona będzie przyciągała do siebie spojrzenia i budziła zazdrość, chociaż gdyby zbadać jej atuty za pomocą cyfrowego wzorca kobiecej urody, niekoniecznie otrzymałaby dobry wynik. Bo źródłem jej pewności siebie i radości nie jest dyplom ukończenia szkoły dla kandydatek na Miss Świata, tylko to, że lubi swoje prawdziwe ,,ja’’, czyli ma świadomość swoich emocji, uczuć i pragnień. Kocha siebie za to, że jest na świecie i znajduje radość w różnych, nawet drobnych i pozornie nieznaczących sprawach lub zdarzeniach.

 Kiedy kobietę trzyma przy życiu czyjaś miłość, i nagle ta miłość zostaje jej odebrana, żeby nie umrzeć, musi zamienić to uczucie na inne, równie silne: nienawiść.

 Kobieta jest pełna tajemnic i paradoksów, które nie łamia się pod presją czasów, które przekraczają wszelkie granice. Jest obecna, gdy mężczyzna jest nieobecny. Jest potężniejsza, gdy mężczyzna jest słaby. Jest tam, gdzie mężczyzna nie jest.

 Jak się baba rozigra, to i końca nie ma.

 Z siwą głową do kobiety, jak z jeżem do psa.

 Kobieta potrafi przyjąć na siebie dramat całego świata, przelać go przez swoje ciało i urodzić coś pięknego. Nie znam mężczyzny, który by to rozumiał. To czysty dar od Boga.

 Kobieta to pełnia życia, siła natury, przenikliwość umysłu i delikatność serca. To tajemnica, do której odnalezienia nie jest nam dane. W każdym jej gestie kryje się część wszechświata.

 Niektóre kobiety nazywają dyskrecją powtarzanie sekretów i tajemnic - szeptem.