Kiedy kobieta wychodzi za mąż wiele razy, nie jest żoną; jest prawną cudzołożnicą.
Kobieta jest niczym roseń stworzona przez przyrodę. Więcej od mężczyzny cierpi, ale także więcej znosi; jej życie jest ciągłym męczeństwem. To jest prawda. Jest to jednak prawda, która ją nie poniża, lecz podnosi. Kobieta jest wielka w swoim cierpieniu: jak ocean, który pochłania wszystko, nie przepełnia się nigdy.
Zachowanie zołzy pozwala mężczyźnie zrozumieć bez słów, że ona nie postawi krzyżyka na swoim życiu po to, żeby go zadowolić.
Dom bez kobiety jest jak karczma bez wódki.
Kobieta zna swoją wartość, choć wielki świat jej nie rozumie. Ma w sobie mądrość i siłę, które płyną na zewnątrz, gdy trzeba bronić swojego. Niech mężczyzna to zrozumie, że kobieta, choć delikatna, jest mocna.
Dawniej dziwiło mnie, że wiele naprawdę świetnych dziewczyn nie miało faceta. Teraz absolutnie im się nie dziwię. Wolą być same (nie mylić z samotne) nie dlatego, że nikt ich nie chce. Nie. Wolą być same, bo znają swoją wartość i nie chcą sobie schrzanić życia z byle dupkiem. Wiedzą, że zasługują na więcej…
Kobieta to światło życia, jest pełna miłości, cierpliwości, troski, mądrości i siły. Jej uśmiech może rozjaśnić najciemniejszy dzień. Jej miłość może przywrócić nadzieję nawet tam, gdzie wydaje się, że jej już nie ma.
Kobiety nie kłamią, ale szminkują trochę prawdę.
Bóg nie może być wszędzie, dlatego wynalazł matkę.
Kobieta jest jak kwiat - nie potrzebuje, żeby ją ogarniał -zęby ją podlewał. Ona potrzebuje, żeby ją pielęgnował. Ktoś, kto ją podziwia, kto w nią wierzy, kto jest z nią, dla niej... Kto pozwala jej być sobą. Kto inspiruje ją do ruchu... Kto daje jej przestrzeń do rozwoju... Kto podtrzymuje ją, gdy jest słaba... I kto podziwia jej siłę, gdy jest silna...
