Normalna kobieta boi się
myszy, pająków i zmarszczek.
Normalne kobiety boją się też duchów. Nigdy nie twierdziłam, że jestem normalna.
Kiedy kobietę trzyma przy życiu czyjaś miłość, i nagle ta miłość zostaje jej odebrana, żeby nie umrzeć, musi zamienić to uczucie na inne, równie silne: nienawiść.
Miała nadzieję, że już go nie kocha, że to minęło. Tak bardzo się starała, żeby to minęło. Ostatnie pół roku to był właściwie odwyk. Odwyk od niego, od jego wariackiej miłości, od pocałunków, jego fantazji, jego wygłupów, jego napadów melancholii, jego niezwykłości. Nie udało się. Owszem, może i o nim zapomniała, ale wcale nie przestała go kochać.
Kobieta ma tyle siły, ile pokazywać chce, a nawet więcej. Może szczyty gór przesunąć, ale jednocześnie jest delikatna jak piórko. Czasami chciałoby się, aby mężczyźni docenili to więcej.
Nie jestem dziewczyną Twojego typu. Lubię czuć kiedy facet się stara i że jestem kimś a nie kimkolwiek. Lubię rozmawiać o pogodzie i o tym co u Ciebie słychać. Lubię być a nie bywać.
Prawdziwe piękno kobiety odzwierciedla się w jej duszy. Jest to opieka, której udziela, miłość, którą rozdaje i pasja, którą okazuje. Im więcej dobroci w kobiecie, tym piękniejsza ona jest.
Jesteśmy kobietami, jesteśmy wodą, płyniemy na falach emocji, zatapiamy się w głębinach uczuć, a potem wynurzamy mocniejsze, piękniejsze, mądrzejsze. Tworzymy z siebie cud. Najpiękniejszy cud na świecie.
Kobiety są najpełniejszym wyrazem idei boga. Jeśli chodzi o wolę i pierwiastek jestestwa, mogą nawet być uznane za boskie, choć nie są w stanie przeprowadzić tego, co zamierzają zrobić.
Kobieta jest pełna tajemnic i paradoksów, które nie łamia się pod presją czasów, które przekraczają wszelkie granice. Jest obecna, gdy mężczyzna jest nieobecny. Jest potężniejsza, gdy mężczyzna jest słaby. Jest tam, gdzie mężczyzna nie jest.
Kobieta nie jest wcale piękna, jak ją opisujesz, tylko jak na nią patrzysz. Więcej szczęścia ma ten, który potrafi dostrzec jej piękno w cieniu, niż ten, który widzi je tylko w pełnym słońcu.
