(...) płakała jak kobieta, to znaczy tak, jakby ziemia krwawiła.
Gdy kobieta odmawia miłości,
a proponuje ci przyjaźń, nie bierz tego za odmowę; znaczy to, że chce postępować według kolejności.
Miała nadzieję, że już go nie kocha, że to minęło. Tak bardzo się starała, żeby to minęło. Ostatnie pół roku to był właściwie odwyk. Odwyk od niego, od jego wariackiej miłości, od pocałunków, jego fantazji, jego wygłupów, jego napadów melancholii, jego niezwykłości. Nie udało się. Owszem, może i o nim zapomniała, ale wcale nie przestała go kochać.
Kobieta to nie tylko delikatność i urok. To także ogromna siła, odwaga i nieustępliwość. Kto nie szanuje kobiet, nie szanuje samego siebie.
Kobieta jest niczym roseń stworzona przez przyrodę. Więcej od mężczyzny cierpi, ale także więcej znosi; jej życie jest ciągłym męczeństwem. To jest prawda. Jest to jednak prawda, która ją nie poniża, lecz podnosi. Kobieta jest wielka w swoim cierpieniu: jak ocean, który pochłania wszystko, nie przepełnia się nigdy.
Najpierw się kochacie, żyć bez siebie nie potraficie, obiecujecie wpsaniałe życie ...
gdy nagle coś pęka, zaczynacie milczeć aż w końcu udajecie, ze sie nie znacie.
Kobieta ma tyle siły, ile jej nadajesz, plus kilka procent na wszelki wypadek. Kobieta jest jak herbata: nie wiesz, jak silna jest, dopóki nie wrzucisz jej do wrzątku.
Kobieta to pełna tajemnic i sprzeczności istota, kiedyś porównana do piekła, a kiedy indziej do anioła. Jest jak kwiat – piękna, krucha, ale zarazem silna i niezależna. I, co najważniejsze, ma w sobie moc twórczą, którą mało który mężczyzna jest w stanie zrozumieć.
I pamiętaj: bądź grzeczna tylko wtedy, gdy jest to lepsze od bycia niegrzeczną.
Kobiecie na zimę kożuch, na lato dziecię.
