Kobieta ma tyle siły, ile jej potrzeba. W przypadku kobiet siła przypływa wtedy, kiedy ona jest już na dnie. Gdy nie może już dalej upaść.
Do kobiety i do konia z przodu się przystępuje.
Dobre dziewczynki zawsze tracą.
Kobieta, która milczy jest więcej warta niż to, co mówi.
Kobieta nie musi poświęcać się za innych, aby była dobra. Kobieta nie musi być silna, aby była dobra. Kobieta ma prawo do słabości, ma prawo do łez, ma prawo do dzikiego, niewytłumaczalnego smutku. Ma prawo do złości, do frustracji, do niezrozumienia. Kobieta ma prawo być sobą. I ni cóż więcej, ni mniej.
Kobieta ma tyle życia, ile dajemy jej w darze. Tak wiele pasji, ile potrafimy wywołać. Tyle jest istotą naszych pragnień, ile sami w niej obudzimy. To my decydujemy, kim dla nas jest. Każda. Łagodna czy dzika. Krucha czy silna. Zależy to od tego, jakie pokłady w niej odkryjemy. Każda jest dla nas inna. Tak wielka jest siła kobiety.
Kobieta to pełnia życia, kwintesencja delikatności, uosobienie siły. To sedno stworzenia, połączenie wszystkich aspektów świata. Cóż za intrygujące, jak silna jest słabość kobiety!
Prawdziwa kobieta ma zasady, ambicje i plany, szacunek do swojego ciała, kocha bezgranicznie i nie zawodzi. Ma również granicę wytrzymałości i nawet kochając całą duszą, wybierze rozstanie zamiast bycie na drugim planie, upominania się o czyjąś uwagę czy żebrania o gest.
Kto nieszczęśliwy, to i u babki swej nic nie uprosi.
Głupia baba gorsza, niż szarańcza.
