Nie nadawałam się na kobietę drugiego planu, na bycie w cieniu. Ale zakochana kobieta przestaje zwracać uwagę na wiele rzeczy, nawet na to.
My, dobre kobiety, mamy najgorzej. Puszczamy w niepamięć najprzykrzejsze słowa i zachowania. Wybaczamy, choć nie powinnyśmy. Dajemy kolejne szanse. Poświęcamy swój czas. Najczęściej dla osób, które na to w ogóle nie zasługują.
Jak pociągająca jest kobieta nieświadoma swojej urody.
Kobieta ma siłę, której nie rozumie mężczyzna. Ona może przetrwać całe życie matki wdowiej, wdowie, bez kochanka, choćby nigdy nie skosztowała prawdziwej miłości, może cieszyć się ze słońca, z ptaków. Czyż nie jest to siła?
Stroi baba firleje, kiedy sobie podleje.
Kobieta zakochana jest szczęśliwa.
Kobieta samotna jest silna.
Kobieta zraniona jest nieszczęśliwa
i bezbronna ale gdy się pozbiera
będzie silna i szczęśliwa.
Oni się Ciebie boją. Nie za bardzo wiedzą, co mają z tobą robić. Jesteś trochę za obrotna i trochę za pewna siebie. Ci chłopcy, bo przecież nie mężczyźni, dobrze sobie zdają sprawę, że bez nich u boku ty dalej dasz sobie świetnie radę. W ich oczach nie jesteś ani trochę słodka ani trochę niezdarna ani nieporadna. Po prostu Ciebie się nie da uratować z żadnej opresji i nie bardzo jak się da być księciem na białym koniu, superbohaterem. Nie chcesz udawać damy w opałach, ale powiedziałaś mi kiedyś, że nie chcesz być też dla kogoś matką w związku. Chcesz śmiałych decyzji, ogarniętego życia i pewności. Chcesz, żeby ktoś w końcu przejął choć na chwilę kontrolę.
Kobieta ma więc w sobie coś więcej, coś, co nie daje się zdefiniować. To coś, czego mężczyźni bardzo często się boją, to po prostu kobieca siła. Silna kobieta to kobieta, która mimo lęków, mimo trudności, robi swoje i idzie do przodu.
Kobieta rządzi sercem, myślami, szaleństwie każdego mężczyzny. Ma w sobie siłę, której nie da się zdefiniować. Mądrość, której nie da się zrozumieć. Kobieta to tajemnica, której nie da się odkryć.
Nie mam już cierpliwości do pewnych rzeczy, nie dlatego, że stałam się arogancka, ale po prostu dlatego, że osiągnęłam taki punkt w moim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytycyzmu i wysoko stawianych poprzeczek każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechania się do tych, którzy nie chcą uśmiechnąć się do mnie.
