Kobieta ma siłę, której nie posiadają żadne inne istoty na ziemi. Jest delikatna, ale potrafi przetrwać największe trudności. Nosi w sobie tajemnicę życia, potrafi go dawać i chronić. Jest niezwykle cierpliwa i odporna. To nie jest słabość, to jest jej prawdziwa siła.
Kobieta, którą nie da się oswoić, jest kobietą, której nie można kontrolować. To nie jest kwestia jej nieposłuszeństwa, to jest kwestia faktu, że ona zna swoją wartość.
Kobiety zawsze czują się gorsze. Kobiecie zawsze możesz wmówić, że jest gorsza. Wiecznie będzie szukała problemów, wiecznie będzie analizować rzeczy, które nie miały miejsca, wiecznie będzie panikować. Kiedy się jednak wkurwi, może cię bardzo zaskoczyć.
Czasami mężczyzna opowiada o tym, że chciałby kobietę zabrać na księżyc, chciałby zrobić dla niej wszystko, chciałby rzucić świat u jej stóp. Myślę jednak, że do pełni szczęścia wystarczy aby stanął z nią mocno na ziemi. Od wielkich słów dużo lepsze są prawdziwe czyny… wsparcie, pomoc, poświęcony czas, obecność, uśmiech oraz rozmowa.
Kobieta nie jest stworzona do tego, aby być obiektem. Jest stworzona do tego, aby być wolną jednostką duszy, ciała, ducha i serca, aby być matką, kochanką, przyjacielem. Jest stworzona do tego, aby być silna. Nie po to, aby być silniejszą, ale aby być silną według swojej natury, aby być kobiecą
Kobieta zna swoją moc, a męskość jest jej konsekwencją. Kiedy jest silna, pozwala, aby było to widać. Nie ukrywa swojego potencjału, swojej siły. Więcej, nie jest skromna, jeśli chodzi o swoją moc. Widzi w tym swój potencjał.
Nie wierz kobiecie nawet po śmierci; gdy widzisz, że umarła,niech ci się zdaje, że zmyśla.
Być potężnym – to tak samo jak być damą. Jeśli musisz zapewniać, że nią jesteś – to nie jesteś.
Potrafię przyznać się do błędu, przeprosić i wiele wybaczyć. Niezwykle cierpliwy ze mnie człowiek i myślę, że moje granice tolerancji dla ludzkich zachowań sięgają bardzo daleko. Taki już ze mnie typ. Ugodowy. Czasami jednak zdarzy się - chociaż niezwykle rzadko - że ktoś uprze się na tyle, że te granice przekroczy. (...) Wtedy już nikogo nie przepraszam, jedynie samą siebie, że wcześniej byłam tak grzeczna, nazbyt wyrozumiała w stosunku do innych i zbyt mało honorowa w stosunku do siebie.
Chciałem ją pocieszyć, ale nikt nie jest w stanie pocieszyć kobiety, która nie była nigdy kochana.
