Gdzie ci mężczyźni?

 Jeśli mężczyzna robi coś bardzo głupiego, to zawsze z motywów najszlachetniejszych.

 Mężczyźni nie są jednkowi. Wielu mężczyzn powtarza błędy innych, nie mając odwagi, pomysłów na samodzielne. Wyjątek stanowią ci wielcy, którzy popełniają własne błędy.

 Człowieka nie wolno mierzyć siłą jego mięśni, ale siłą serca, które nimi kieruje. Prawdziwy mężczyzna to ten, który potrafi pokazać swoją słabość, przyznać się do błędu i wyciągnąć z niego wnioski na przyszłość. Moc prawdziwego mężczyzny tkwi w jego umysle, a nie w jego mięśniach.

 Mężczyźnie trzeba przemawiać do rozumu, kobiecie do serca.

 Mężczyzna, który traci honor, większością przypadków sam obwinia siebie. On sam gotuje zupę, którą musi sobie potem zjeść.

 Mężczyzna staje się mężem nie przez seks, nie przez wiek, nie przez zarobki, nie przez stopnie naukowe, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy stanowi dla kogoś bezpieczeństwo.

 Nie jesteś mężczyzną, dopóki nie zrozumiesz, że siła nie leży w zdolności niszczenia, ale w mocy stwarzania, opieki i miłości.

 Nigdy nie wiesz, kiedy przyjdzie miłość. Nic na silę, nie wolno za dużo o niej myśleć. Ale w końcu przyjdzie. I będzie jasne, że warto było czekać.

 Żaden mężczyzna nie może twierdzić, że rozumie rodzaj cierpienia związany z rodzeniem.

 Niesamodzielny i niezdecydowany mężczyzna nie ma zbyt wielkich szans na wytrwanie u boku kobiety. Kobiety w porównaniu do nas myślą o wiele bardziej perspektywicznie i samodzielnie. Wniosek nasuwa się sam – do życia potrzebują partnerów, a nie chłopców, których raz jeszcze trzeba wychować.