Mężczyzna powinien być najpierw mężczyzną, a potem dżentelmenem. Poza tym musi postrzegać fakt, że dobro nie zawsze jest korzystne, a zło nie zawsze szkodliwe.
Nie wystarczy być zdolnym, żeby być mężczyzną, trzeba być jeszcze pewnym siebie, potrafić bronić swojego gniazda, umieć wyznać miłość...Nawet najskromniejszy mężczyzna musi w pewnym momencie zachować się jak lew, żeby pokazać, że jest mężczyzną.
Mając 40 lat stwierdza, że trzeba mu kogoś, kto wskaże drogę, pochwali go albo zgani: ojca. Autorytetu, nie władzy.
I o to właśnie chodzi z tymi mężczyznami - musisz mieć ciarki na plecach, kiedy On jest blisko, gdy na Ciebie patrzy i Cię dotyka.
Często zauważyłem, że mężczyzna, który nie ma żadnej religii, nie raz ma trzydzieści sytuacji, w których desperacko mu jej brakuje.
Męska siła, której tak namiętnie byśmy poszukiwali, nie polega na tym, aby być niewrażliwym. To polega na tym, że mimo, że jesteśmy wrażliwi - idziemy dalej.
Wiesz czego boje się najbardziej na świecie?
Samotności...
Kiedy już mężczyzna przestaje być tajemniczy, staje się dosyć nudny. Tylko tajemnica pozwala nam żyć. Kiedy już wszystko poznajemy, nie mamy już powodu do życia.
Nie sztuką jest być z byle kim. Sztuką jest długo szukać, aż znajdzie się swój ideał i zatrzyma na zawsze.
Opiekuńczość mężczyzny wyzwala we mnie wielkie wzruszenie, które bardzo łatwo zamienia się w zauroczenie. Nie daj Boże odda mi on swój sweter, czapkę na uszy naciągnie, dłonie w dłoni ogrzeje! Nie daj Boże się zatroska, czy aby jadłam śniadanie, albo się bólem głowy zatrwoży! O, wtedy przepadłam!
