Dobry mężczyzna nie jest prawdziwym mężczyzną, dopóki nie zrozumie i nie poczuje w głębi duszy bólu, który może przynieść kobieta.
Zakochiwałam się w czarujących łajdakach.
Adorowałam niewłaściwych mężczyzn z niewłaściwych powodów. Sama jestem sobie winna. Cierpię na niesforność serca i nieznośne napady lekkomyślności. Jeśli idzie o samokontrolę, mam luki u podstaw.
Mężczyzna zasługujący na szacunek, to ten, który swoją pozycję zawdzięcza własnej pracy, a nie wpływom, kumoterstwu czy korupcji. To ten, który stanął twarzą w twarz z życiem, a nie ukrywał się za kobiecą spódniczką.
Mężczyźni zawsze chcieli być ukochanymi bohaterami życia kobiet, a kiedy przestali być tak potrzebni, poczuli się odrzuceni, nie wiedząc, że ów odrzut stanowił de facto wyzwanie: stań się prawdziwym mężczyzną.
Nie chciałam, aby myślał, że jestem najpiękniejszą, najwspanialszą, najmądrzejszą kobietą na świecie. Pragnęłam, by zdawał sobie sprawę z obecności mnóstwa olśniewających kobiet wokół niego, lecz mimo to nadal potrzebował właśnie mnie. Chciałam wyboru, nie hipnozy czy zapatrzenia.
Wszak los uderzał ją zawsze właśnie wtedy, kiedy mu zawierzyła.
Nie mierzy się mężczyzny ilością piwa, które potrafi wypić, ale jego zdolnością do utrzymania godności i szacunku nawet po wypiciu tego piwa.
Często mówi się, że mężczyźni są nieuchwytni. W rzeczywistości jest inaczej. My, mężczyźni, bałaganiarze, jesteśmy przejrzystsi od kobiety w ciąży.
Mężczyzna jest w marzeniach siewcą, który rozsiewa nasiona, ale dojrzały owoc często jest inny niż oczekiwał. Nie staje się on zarządcą swojego życia, dopóki nie rozpozna, że nie tylko sieje, ale i zbiera.
Mężczyźni mają zawsze rozumienie dla rzeczy, których doświadczają pierwszy raz. Przeżywają więc ciągle rzeczy pierwszy raz.
