Każdy mężczyzna, kiedy jego życie jest w rozsypce potrzebuje u swojego boku kobiety.
Tak jak w grze w szachy, królowa chroni króla.
Prawdziwy mężczyzna nie jest tym, który podbija najwięcej kobiet, ale tym, który najbardziej ceni jedną.
Mężczyźni ustanawiają prawa, kobiety zwyczaje.
"Pytasz, czy ja to przeżyłem? Nie. Ja to umarłem".
Wyrzekając się swej męskości, mężczyzna rezygnuje z jednej z najcenniejszych cech, jakie zna ludzkość. W świecie, w którym męska siła, męska determinacja, męska odwaga są coraz częściej lekceważone, musimy uparcie przypominać, że bez nich nie byłoby cywilizacji.
Mężczyzna ma w sobie coś z dziecka - ciągle bawi się nowymi zabawkami, ale staje się poważny i odpowiedzialny, kiedy przychodzi czas na działanie. Przykład męskości demonstruje pewność siebie, ale potrafi wyznać, kiedy się myli. Często wydaje się silny, ale trudno mu jest pokazać swoje prawdziwe uczucia.
Zachowanie zołzy pozwala mężczyźnie
zrozumieć bez słów, że ona nie postawi
krzyżyka na swoim życiu po to, żeby go zadowolić.
Nie potrzeba odwagi, aby być silnym. Potrzeba odwagi, aby być delikatnym. Nie potrzeba siły, aby utrzymać moc. Potrzeba siły, aby pokazać słabość. I to jest prawdziwa postawa mężczyzny.
Opiekuńczość mężczyzny wyzwala we mnie wielkie wzruszenie, które bardzo łatwo zamienia się w zauroczenie. Nie daj Boże odda mi on swój sweter, czapkę na uszy naciągnie, dłonie w dłoni ogrzeje! Nie daj Boże się zatroska, czy aby jadłam śniadanie, albo się bólem głowy zatrwoży! O, wtedy przepadłam!
A mężczyzna umiera, kiedy mówi to, w co nie wierzy.
