Najważniejszą godziną jest zawsze ta ...

 Czasami miłość wiedzie w otchłań nas samych, a co gorsza ludzi, których kochamy.

 W miłości to nie jest nieszczęście - raz wojna, raz pokój.

 Ci, którzy kochają cierpią, widząc jak
cierpią ci, których darzą miłością.

 Bo tak naprawdę każdy z nas pragnie tylko jednego: wiedzieć, że jest dla kogoś ważny,
że bez niego czyjeś życie byłoby uboższe.

 No cóż - radźcie sobie jakoś z waszym istnieniem, z waszą drgającą miłością. Dostaliście przecież ręce i mózg, aby urządzić świat na modlę waszych życzeń.

 Miłość ma też zwykłe dni. Banalne słowa: dziękuję, przepraszam, podziwiam. Miłość to też obiad zjedzony wspólnie, płacz dziecka, uśmiech, wędrówka plażą, kubek kawy zrobiony o świcie. Miłość to nie tylko oszlifowany diament. Ma swoje kanty i rysy, plamy i zadrapania. Miłość znosi ciężkie słowa i, przyczajona czeka cichutko na lepsze dni. Ciężko oddycha strudzona i rozkwita z każdym rokiem. Jest taka zwyczajna, że czasami aż przeraża. Boli, ale da się znieść cierpienie, kiedy się prawdziwie kocha.

 Witaj chłopcze, pewnie jesteś głodny. Miłością trudno się najeść.

 Przychodzą takie chwile, że nie wiem już, co z sobą zrobić. Kiedyś pomyślałam, wsiądę w pociąg i przyjadę do ciebie. Ale to przecież o wiele za późno, o lata za późno, o całe życie za późno.

 To miłość każe mi pamiętać, że tylko miłość czyni mnie świadomym.

 Rozłąka jest dla miłości tym, czym wiatr
dla ognia - małą gasi a wielką roznieca.