To, co prawdziwe jest w stanie przetrwać wszystko, sztuczne i ...

 Miłość jest jak księżyc, gdy nie rośnie, maleje. Miła wszystko pokrywa, miła wszystko odkrywa, miła daleko nosi, co nam tu przy nosie.

 Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie na siebie patrzeć, ale aby patrzeć razem w tym samym kierunku. Najwspanialszą rzeczą, jaką uczymy się w życiu, jest kochać i być kochanym z wzajemnością.

 Miłość zaczyna się wtedy, kiedy oprócz tych wszystkich cudownych, przepięknych rzeczy nagle patrzymy na kogoś i widzimy: tutaj nędza, tam nędza, tam jakaś słabość, tutaj jakiś egoizm, tu coś totalnie nie gra, tam w ogóle jest coś, z czym nie wiem jak żyć. I w momencie kiedy w nas powstaje taka decyzja, że kocham tę osobę z tymi słabościami i będę z tymi jej słabościami szedł przez życie, i będę jej próbował w tych słabościach pomóc, dopiero tutaj zaczyna się miłość.

 Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu.

 W życiu spotykasz tylko jedną osobę z którą lecą iskry od samego początku. Wymowne spojrzenia, aluzje i gra gestów. Cała reszta to jak odpalanie prawie pustej zapalniczki.

 Jedna kropla miłości jest więcej warta, niż ocean dobrych chęci i rozumu.

 Miłość bowiem żąda odrobiny przyszłości…

 Głównym źródłem zagrożenia jest brak powiązania miłości z prawdą.

 Miłość doprawdy jest czymś dziwnym. Nie można jej ukryć tam, gdzie jest, ani udawać tam, gdzie jej nie ma.

 Tęsknota za Tobą to moje hobby. Troska o Ciebie to moja praca. Uszczęśliwanie Cię to mój obowiązek. Kochanie Cię to całe moje życie.