Bycie kochanym to wielka odpowiedzialność za tego, którego się kocha. Za każde słowo, gest, niewypowiedziane myśli, za rękoczyny. Każde przytulenie, spontaniczne dotknięcie - nie można tego wyważać, dozować, trzeba w tym zaistnieć w całości, nie cofać się w obronnym geście, nie uciekać w fałszywe wyobrażenia.
A dziś widzę, że nawet jeśli miłość jest przepaścią, to...lepiej spaść.
Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.
Myślę, że to nic trudnego nienawidzić ludzi. Sztuką jest ich kochać. Mimo wszystko. A ponieważ nienawiść najczęściej bierze się ze strachu, braku akceptacji i niewiedzy, miłość jest przepięknym aktem odwagi.
Jesteś odpowiedzią na każdą modlitwę, jaką zanosiłem. Jesteś pieśnią, marzeniem i szeptem. Sam nie pojmuję, jakim cudem tyle czasu bez ciebie wytrzymałem.
Kochać człowieka - znaczy powiedzieć mu: nie umieraj!
Niemożliwe jest, żeby dwie istoty kochające się z całą mocą swoich serc nigdy się nie spotkały. To jest prawo natury, prawa, których nikt nie zna....
Niegodziwa Miłości, do czegoż nie skłaniasz serc ludzkich?
Przytuliłem Ją, a Ona pyta: - dlaczego mnie kochasz? - a dlaczego świeci słońce, Mała? - bo tak musi być - no właśnie.
Miłość daje znacznie mniej, niż się oczekiwało.
Wolę raczej swoją
wolność niż Twoją miłość. Jeśli masz do wyboru towarzystwo w więzieniu
i samotny spacer na wolności, co wybierasz?
