Zbyt często nie sięgamy po to, czego chcemy, tylko bierzemy to, co jest. Rozkładamy ręce i mówimy „tak wyszło”. Nie walczymy o lepszą pracę, nie naprawiamy związków – siadamy na dupie i narzekamy. Boimy się ryzyka, zmian, boimy się żyć, szukamy wiecznych wymówek. Czasem dobrze się wypierdolić, żeby potem wstać i być silniejszym. Zacząć żyć po swojemu.
Jeśli miłość jest dzieckiem, przywiązanie jest dojrzałym człowiekiem.
Jesteś uwięziony między tym co czujesz.
Niesłychanym komfortem w związku jest nie musieć kłamać.
Żadna dziewczyna nie może ponosić odpowiedzialności za swoją pierwszą miłość.
Kiedy jesteś w miłości, nie możesz zasnąć, ponieważ rzeczywistość jest lepsza od twoich snów.
Czasami miłość nie wystarcza, choć tak bardzo nie rozumiem, dlaczego.
Miłość nie jest skarbem, który się posiadło, lecz obustronnym zobowiązaniem.
Kocham cię nie za to, kim jesteś, lecz za to, kim jestem, gdy jestem z tobą. Zakładam, że jesteś odpowiedzialny za to, co najcenniejsze we mnie. Akceptuję cię takim, jakim jesteś, bo część twojej prawdy jest moją prawdą. Ale nie zamykam się na cokolwiek nowego, bo moja prawda nie jest jedyną prawdą.
Miłość trzeba budować, odkryć ją to za mało.
Jeśli Ci na kimś zależy, to nie istnieje żadna siła, która uniemożliwiłaby Wam spotkanie.
