Przy każdym z tych zdań maleje moja - i tak już mocno zraniona - miłość do niego.
Gdy zapraszamy przyzwyczajenie, miłość wychodzi.
Najpiękniejszym prezentem, który możemy dostać jest człowiek, który jest. Który daje obecność. Który odbiera telefony. Który dotrzymuje słowa. Każda miłość zaczyna się od obecności i do obecności się sprowadza.
Miała nadzieję, że już go nie kocha, że to minęło. Tak bardzo się starała, żeby to minęło. Ostatnie pół roku to był właściwie odwyk. Odwyk od niego, od jego wariackiej miłości, od pocałunków, jego fantazji, jego wygłupów, jego napadów melancholii, jego niezwykłości. Nie udało się. Owszem, może i o nim zapomniała, ale wcale nie przestała go kochać.
Miłość jest jak wiatr, nie widzimy go, ale czujemy całą swoją moc. Miłość daje nam siłę do walki, daje spokój, daje nadzieję, miłość to jest życie. Bez miłości życie traci sens.
Wiara i miłość nie podlegają dyskusji.
Akceptujemy tylko taką miłość, na jaką w naszym mniemaniu zasługujemy.
Nie chodzi o to, by się nigdy nie kłócić, bo idealne związki nie istnieją, ale o to, by zawsze potrafić się pogodzić.
Nic nie jest tak intymne jak spanie obok drugiej osoby. Człowiek jest wtedy całkowicie bezbronny. Spanie obok drugiej osoby, w odległości paru centymetrów to akt absolutnej ufności.
Rozłąka jest dla miłości tym, czym wiatr
dla ognia - małą gasi a wielką roznieca.
