Nie czekaj. Pora zawsze jest właściwa na to, by zacząć robić to, co jest prawdziwe.
Najważniejsze, żeby pokochać siebie. I wybaczyć sobie. Wszystko, nawet największe błędy. I nie wspominać swojej historii, tylko ją tworzyć.
Nigdy nie jest za późno, by być tym, kim chcemy być. Nie ma ograniczeń czasowych. Zacznij kiedy chcesz. Możesz zmienić się lub pozostać takim samym. Nie ma reguł dla siebie. Możemy tak postępować, jak to nam podpowiada nasze serce.
Życie może zwalić cię z nóg, ale tylko ty możesz zdecydować czy wstaniesz czy nie.
Jeśli chcesz w życiu dojść do czegoś naprawdę wielkiego, musisz mieć obsesję na punkcie tego, do czego dążysz.
Nie mierzyć siebie samemu gdzie zaczynasz, ale odległość, jaką przeszedłeś od punktu startu. Twój postęp jest ważniejszy niż perfekcja. Bądź cierpliwy, konsekwentny i nigdy nie przestawaj wierzyć w swoje doświadczenia.
Nieustannie wspinaj się wyżej, nie dla innych, ale dla siebie. Wyobraź sobie, że jesteś swoim rywalem. Twoim zadaniem jest przebić to, co zrobiłeś wczoraj, usprawnić to, co zrobiłeś dzisiaj. Krok po kroku. To jest droga do doskonałości.
Nie mów, że nie warto walczyć, kiedy
nawet nie spróbowałeś. Lepiej mieć
satysfakcję z podjęcia małego kroku, niż
żałować całe życie, że nic się nie zrobiło.
Każdy musi to mieć. Coś takiego, o czym mógłby myśleć, odwoływać się do tego, gdy trzeba się do czegoś odwołać, gdy trzeba się do czegoś przymierzyć albo zaczerpnąć skądś sił, kiedy własne nie wystarczają. Trzeba mieć coś takiego, nosić w zanadrzu, dmuchać na to i chuchać, jak na największy skarb. Bo to jest największy skarb, tyle, że go nie widać i nikt o nim nie wie.
Wiele razy trafisz na ludzi, którzy podetną ci skrzydła. Jakąkolwiek drogą nie pójdziesz, spotkasz na niej tysiące ludzi, którzy zrobią wszystko, aby wmówić ci, jak wielkim beztalenciem jesteś.
Nie jesteś. Błogosław ich słowami „mam cię w dupie”. —Tomek Tomczyk
