Nie mów, że nie warto walczyć, kiedy nawet nie spróbowałeś. Lepiej mieć satysfakcję z podjęcia małego kroku, niż żałować całe życie, że nic się nie zrobiło.
Nie jest ważne, jak wolno idziesz, dopóki się nie zatrzymujesz. Ciągłe dążenie do celu, podążanie za marzeniami - to jest prawdziwa siła charakteru.
Czasami trzeba przejść przez piekło, aby odnaleźć szczęście i radość życia. Wszystko co spotyka nas w życiu, ma nas czegoś nauczyć. To właśnie kreuje nas samych i to, kim jesteśmy.
Nie liczy się to, ile mamy, ale to, ile dajemy; nie to, jak wiele przeczytamy, ale jak wiele zrozumiemy; nie to, jak wiele zdobywamy, ale jak wiele trwamy.
Nie bój się zbytnio swoich błędów i niepowodzeń. Nie niszczy nas to, co robimy źle, ale to, czego nie robimy wcale.
Największą chlubą nie jest to, aby nigdy się nie potknąć, ale to aby po każdym upadku dźwignąć się i stanąć na nogi.
Oczywiście można też całe życie unikać kłopotów, uciekać, uchylać się, zabezpieczać, nie wchodzić w konflikty, można, owszem, można całe życie być tchórzem. Tylko co to za życie? Życie powinno zawierać przeżycia: przeżyłem to, przeżyłem tamto, myślałem, że nie przeżyję, ale jakoś dałem radę. Jeśli twoje życie nie zawiera tych elementów, to radzę ci, usiądź na jakimś mrowisku – bez tego fizycznego doświadczenia nie znajdziemy porozumienia. Abyśmy znaleźli wspólny język, musisz zostać pokąsany, i to na własną prośbę.
Nigdy nie pozwól, aby przyszłość cię przerażała. Przyjdzie ona jako dzień, jako moment. Mieszka ona ze wszystkimi innymi dniami na świecie. Mieszka z nami tutaj.
Może to głupie, ale czasem coś się udaje tylko dlatego, że wierzysz, że się uda. To chyba najlepsza definicja wiary, jaką znam.
Nie potrafisz tego zrozumieć, jeśli sam nie masz pasji. Ma to inny smak, inny krok, inną motywację. Może zniszczyć albo podnieść na wyżyny. To wszystko zmienia, powoduje, że ryzyko staje się atrakcyjne, przeszkody możliwe do przejścia, trudności znośne, a słońce jaśniejsze.
