Nadzieja w Eseju o Człowieku
Nadzieja, to żałoba błyszcząca, tociaż jej srebrne skrzydła, zranione, do ziemi skierowane. Wkrótce, choć teraz dręczą nas niespełnione pragnienia, znajdzie nas czas, kiedy nie będziemy czuć bólu.
Intensywny cytat o nadziei z dzieła 'Esej o Człowieku'. Poetycki obraz nadziei jako 'żałoby błyszczącej', która pomimo ran, zawsze jest skierowana do ziemi.
Nadzieja jest jak iskra, której nie da się zdmuchnąć. Kiedy jest najmniejsza, to właśnie wtedy jest największa. I kiedy wydaje się, że zgaśnie, właśnie wtedy rozpala się najmocniej.