Nadzieja to cicha, uporna determinacja, która pozwala nam powiedzieć: jednak pójdę dalej, choćby to miało nic nie znaczyć.
Nadzieja, to cicha muzyczka serca, której śpiew zawsze jest dla nas słyszalny. To małe światełko które mimo ciemności, zawsze jest widoczne dla naszych oczu. To nieoceniona siła, która pomaga nam iść naprzód, niezależnie od wszystkiego.
Nadzieja to niewielka gwiazda błyszcząca w ciemnościach, nie zawsze widoczna, ale zawsze obecna. Jest to jasność na horyzoncie, od której zależy uniwersalna równowaga duszy ludzkiej.
Nadzieja pomaga iść naprzód; wytrwałość - stać, a odwaga - wracać.
Nadzieję znamy tylko wtedy, kiedy się o nią upomnimy, kiedy jest coś, co chcemy więcej niż cokolwiek innego, co otrzymujemy dopiero po wielu trudach.
Nadzieja to najważniejszy fundament naszego duchowego życia. Bez niej, wszystko inne traci swoje znaczenie. Kiedy jesteśmy pełni nadziei, mamy siłę, aby stawić czoło najtrudniejszym wyzwaniom. Nawet kiedy wszystko wydaje się przeciwko nam, nadzieja daje nam powód do walki i pozwala nam wierzyć, że możemy przetrwać.
Nadzieja to taka gwiazda - nie zawsze ją widać, ale wiemy, że jest, zawsze jest. Nawet wtedy, gdy niebo jest całkowicie pokryte chmurami i kiedy na zewnątrz jest zimno i ciemno.
To nadzieja, lecz nie oszukująca nadzieja, który szuka ucieczki w marzeniach i fałszywych wyobrażeniach, ale nadzieja, która sprzedaje się za chlebem i marze miejscem do spania. To nadzieja pokierowana przez inteligencję.
Nadzieja szuka Dobrej Nowiny.
Człowiek płacze i rozpacza tylko wtedy, kiedy ma jeszcze nadzieję. Kiedy nie ma żadnej nadziei, rozpacz przybiera postać straszliwego spokoju.
