Nadzieja jest jak słońce, które jak podróżujemy na zachód, rzuca cień naszych obciążeń za nami.
Można mieć nadzieję, Anastasio, a nawet marzyć, i czasami marzenia się spełniają.
Nawet najmroczniejsza chmura ma srebrzystą obwódkę, która pokazuje się tylko, gdy słońce świeci, dlatego nigdy nie rezygnuj, zawsze jest miejsce dla nadziei.
Nadzieja jest płomieniem, który jest z nami na dobrych i złych drogach. Jest stróżem naszych serc, który cichym szeptem mówi, że jutro będzie lepsze.
(...) woda życia może lać się jednocześnie na dwa młyny: nadziei i żalu.
Nadzieja to wciąż pulsujące w nas serce, to wstrzymywane oddechy i prawie niezauważalny ruch, to wiara w nowy, lepszy jutro, nadzieja to nasz cichy sojusznik w walce z codziennością.
Nadzieja jest matką mądrych. Głupi nie mają nadziei, nie liczą na nic. Przez to są szczęśliwsi.
Nadzieja to dobry śniadanie, ale zły obiad. Zbyt długo na nią czekamy, zbyt wiele od niej oczekujemy, a kiedy już nadchodzi, zazwyczaj jest już za późno.
Kiedy rzuca się ziarno na ziemię, trudno powiedzieć, co pierwotnie wykiełkuje: ziarno, czy nadzieja. Nadzieja przedziera się przez ziemię, jak roślina. Nadzieja jest pierwotna jak życie.
Istnieją pytania, które lepiej pozostawić bez odpowiedzi.
