Tam dojdę, gdzie graniczą Stwórca ...

 Niezależnie od tożsamości i położenia, każdy na Ziemi może stać pod słońcem, poczuć wiatr na twarzy, zobaczyć światło księżyca i gwiazd. Wszyscy jesteśmy związani z Naturą i przez nią. Oddychamy tym samym powietrzem, pijemy tę samą wodę, czerpiemy życie z tej samej planety. Nasz obowiązek to chronić i cenić ten świat dla przyszłych pokoleń.

 A jeśli serce jest tylko mięśniem, cóż po urodzie wszechrzeczy.

 Błyski ducha mogą świat wprawdzie oświecić, ale go nie mogą ogrzać.

 Młody dąbek ścięty, to od miodki puści, ale stary dąb już się nie odmłodzi.

 Gdy w Gromniczną z dachów ciecze, zima jeszcze się przewlecze.

 Bóg, chcąc zniszczyć mrówkę, pozwala jej zdobić skrzydła.

 W naturze nie ma nic takiego jak kształt doskonały, ani moment doskonały. Jednak wszystko w naturze jest takie jak powinno być, harmonijne, zrównoważone, piękne na swój sposób. Przyroda nie dąży do doskonałości, lecz do równowagi i sprzeczności są jej nieodłącznym elementem.

 Natura to jeden z najpiękniejszych darów, które otrzymaliśmy. Jest to pięknem, które nigdy nie zanika, z roku na rok, z dnia na dzień. Nieważne, jak wiele razy patrzymy na wszyscy mają coś do zaoferowania, od najdrobniejszego kwiatka po najpotężniejszą górę.

 Nawet największe pustynie mają swoją wiosnę, choćby najkrótszą i niedostrzegalną.

 Bóg jest radością. Dlatego przed swój dom wystawił słońce.