Żaden promień słońca nie ginie,lecz ...

 Natura jest nieustannie pełna pragnień i potrzeb, które kiedy nie są zaspokojone, przekształcają się w ból. To ona uczy nas szacunku do życia, cierpliwości i wytrzymałości. Wszystko co posiadamy, pochodzi od niej. Daje nam powietrze, które oddychamy, wodę, która nas odżywia, i ziemię, na której stąpamy.

 W pierwszym tygodniu grudnia,gdy pogoda stała, będzie zima długo biała.

 Jeżeli kochać można coś na tym świecie, to tylko ciszę, księżyca blask i przyrodę. Ja, ten cichy, watły i skromny duch natury, kocham wszystko, co ziemia matka rodzi każdego ranka, co słońce ojciec przyświeca, co wieczorny wespół z księżycem bieg, w pogodzie i niepogodzie, w żywocie i śmierci, zawsze jest miłe i drogie

 Ziemia nie należy do człowieka - to człowiek należy do ziemi. Wszystko, co przydarza się ziemi, przydarza się także dzieciom ziemi. Nie tkanie webu życia - jesteśmy tylko nitką. Cokolwiek zrobimy dla sieci, zrobimy to sobie.

 Gdy październik ze śniegiem przybieży, na wiosnę długo śnieg po polach leży.

 Gdy na pełni księżyca Gody przypadają, ładną resztę zimy z tego wysnuwają.

 W początku lata poranne grzmotysą zapowiedzią rychłej słoty.

 Miłość do przyrody to również nieskończoność, gdyż natura to wszystko, co ma oczy i wszystko, co oczy nie widzą - ziemia, morze, powietrze, niebo. Wszystko, co nas otacza, jest naszym prawdziwym domem.

 Natura jest dla mnie miejscem, które zawsze daje mi spokój ducha. Każda kropla rosy, każdy kawałek kory, każdy listek są dla mnie oknem do innego świata, świata, który jest tak samo prawdziwy jak nasz, ale który jest niewidzialny dla wielu z nas.

 Wychodzę - oznajmiam -
W razie czego wiecie, gdzie rosnę.
Jestem zajęty, muszę zrzucić liście.
Jesień, rozumiecie. Pełne gałęzie roboty.