Ludzkość jest drzewem, a ludzie ...

 Gdzie drzewo padnie, tam też leżeć będzie.

 Natura to jest to największe, co istnieje. Panuje ona nad wszystkim, to ona nami kieruje. To ona daje życie i je odbiera. Bez niej nie byłoby nas, więc zamiast ją niszczyć powinniśmy z nią współpracować.

 Dla żaby żyjącej w studni niebo jest tak wielkie, jak wielka jest cembrowina.

 Masywne góry wznoszą się dumnie ku niebu, a rzeki cicho przepływają w dół, przypominając nam o wolności. Różnorodność natury jest niekończąca, od mikroorganizmów skrywanych w glebie do majestatycznych drzew wznoszących się ku słońcu.

 Natura nie jest miejscem do odwiedzenia. Jest to nasz dom. Siła, która kształtowała nasze ciało, kształtowała też nasze umysły, nasz sposób myślenia, nasze poczucie, co jest ważne i co nie. Ona nas tworzy.

 Ludzie czasami zapominają, że to, co dla nas jest jedynie pogodą za oknem, dla natury jest życiem. Wiatr, deszcz, słońce - wszystko to, co dla nas jest pewnego rodzaju 'codziennością', dla niej jest natomiast istnieniem.

 Bóg nie gra ze światem w kości.

 Gdy czerwiec chłodem i wodą szafuje, to zwykle rok cały popsuje.

 Natura jest niezmiernie mądrym nauczycielem, który nigdy nie przestaje nas zaskakiwać. Jej prawdziwe piękno tkwi w tym, że evidentna jest dla ludzi, ale niewidoczna dla tych, którzy jej nie szukają.

 Nie żyje się na tym świecie tylko dlatego, aby być szczęśliwym. Nie! Właściwie nie można być szczęśliwym, jeśli się nie kocha przyrody, nie czuje się bliskości z nią! Bo, co to właściwie jest? Czemu jest człowiekowi potrzebne szczęście?