Jak niedźwiedź głaśnie, to aż ...

 Dawniej lepiej bywało i trawa lepiej rosła.

 Boskość natury z serca bije, Ziemia święta jest, każdy kamień, Drzewo, liść, kwiat, pąk, każde ziarno. Boga w rozkoszach natury kochać!

 Natura jest najpiękniejszym dziełem na świecie. W każdym korycie strumienia, w każdym liściu, w każdym kwiecie tkwi niezwykła tajemnica natury. Są tacy, którzy potrafią dostrzec jej piękno, a są i tacy, którzy przechodzą obok niej obojętnie. Natura jest wartym odkrywania cudem, który oferuje nam świat.

 Człowiek jest królem natury, ale natura jest matką wszystkiego, co żyje. Wielka, majestatyczna, niestrudzona. Daje nam wszystko, czego potrzebujemy do życia, a jednocześnie nie zarząda niczego w zamian.

 Drzewa wznoszą się za oknem ku górzeniczym pełne tęsknoty wołanie niemej ziemi.

 Czym żaba dla zająca, tym zając dla myśliwego.

 Natura nie czyni niczego na próżno. Większość ludzi jest niezdolna do samotności, ponieważ są albo zbyt puste, albo zbyt ciężkie na duchu. Człowiek jest częścią natury i jej nie pokona.

 Jedne drzewa na węgle, a drugie na węgły.

 Gdy człowiek wspina się na jakiś szczyt, to nagle, będąc tuż pod nim, zaczyna wyraźniej widzieć inne szczyty, które go otaczają. Te znacznie wyższe. Z dołu ich w ogóle nie widać lub są bardzo niewyraźne. Tam u góry są wyraziste i tym, że są wyraźne, denerwują.
I samą tylko swoją obecnością odbierają całą radość wchodzenia na ten swój obecny.
I będąc już na wierzchołku swojego,
zamiast poczuć spełnienie, czuje się
tęsknotę za tymi wyższymi.

 Natura i sztuka, choć różne, muszą współpracować. Natura może bez sztuki żyć, ale sztuka nie może żyć bez natury. Są jak dwie nierozerwalne strony medalu zwanej życie.