Gdy marzec deszczowy, suche lato ...

 Gdy nie wymrozi zima, sierpień zbierać co nie ma.

 Natura nie jest miejscem do odwiedzenia, to jest dom. Przestrzeń, gdzie człowiek odnajduje spokój, zrozumienie i swoje miejsce w świecie. To jest matka, którą musimy chronić, aby przetrwać

 Natura to nie tylko źródło nieprzemijającej piękności, to także ostoja harmonii i spokoju. W jej obejściu, można zauważyć, jak wszystko jest ze sobą powiązane, jak każdy element współgra z innym, tworząc wyjątkowy i niepowtarzalny obraz. Natura sama w sobie jest najdoskonalszym dziełem sztuki, które napotkamy na drodze życia.

 Czego nie zabrania prawo, zabrania wstyd.

 Gdy październik ze śniegiem przybieży, na wiosnę długo śnieg po polach leży.

 Głupiego wilka i cielęta liżą.

 Natura nie jest miejscem do odwiedzenia, to jest dom. Duch, który kocha dzikość, jest tutaj hodowany. Dlatego są dzieci gór, które nie mogą żyć bez ich gałęzi świątyń unoszących się w powietrzu, a zimą cieszą się podobieństwem ich gałęzi na śniegu, świętą strukturą życia i świata.

 Natura nie zna ani nagłych skoków, ani przerw, ani chaosu, lecz stopniowy rozwój, ciągłość, porządek. Jej najważniejsze prawa to nieodwracalność i przyczynowość.

 Jastrząb mięso, wiatr pierze, a hodowca jajo bierze.

 Gdy na Siewną jest błękitnie, wtedy pięknie wrzos zakwitnie.