Słowik przy kruku zapomni śpiewać.

 Każde drzewo, każda gałązka, każdy liść i źdźbło trawy, wszystko to ma swoje tajemnice, niewidzialne dla naszych oczu, dziedzictwo niezliczonych pokoleń, spisanie ich, zrozumienie, to nasze powołanie

 Jeżeli kochać można coś na tym świecie, to tylko ciszę, księżyca blask i przyrodę. Ja, ten cichy, watły i skromny duch natury, kocham wszystko, co ziemia matka rodzi każdego ranka, co słońce ojciec przyświeca, co wieczorny wespół z księżycem bieg, w pogodzie i niepogodzie, w żywocie i śmierci, zawsze jest miłe i drogie

 Gdy styczeń z mgłą chodzi, mokrą i wczesną wiosnę zrodzi.

 Po co pytać słowika, co znaczą trele jego?

 Młody dąbek ścięty, to od miodki puści, ale stary dąb już się nie odmłodzi.

 Gdzie wąż głowę włoży, tam cały wlezie.

 Żaden promień słońca nie ginie,lecz zieleń, którą on budzi,potrzebuje czasu, aby wzrosnąć.

 Grzmot w maju, sprzyja urodzaju.

 Chciała żaba króla, dostała bociana.

 Chude wszy bardziej gryzą.