Jeśli uczyć się miłości - to tylko od wilków

 Kochać drzewa, kwiaty, noszące owoce, które dają nam cień. Kochać kraj, który karmi nas, kochać sztukę, która nas zaspakaja. Człowiek powinien kochać wszystko, co jest przykrym, ale i przyjemnym, co jest dobrem, a nie złem.

 Kto ibisowi dał mądrość, a rozum dał kogutowi?

 Gdy w styczniu pszczoły się ruszają, to mokrą wiosnę zapowiadają.

 Jak niedźwiedź głaśnie, to aż w krzyżach trzaśnie.

 Gdy październik ze śniegiem przybieży, na wiosnę długo śnieg po polach leży.

 Ziemia nigdy nie oddaje bez procentu tego, co otrzymała.

 Gdy słowik nuci, czyżyk z zazdrości się smuci.

 Trzeba długo patrzeć na drzewa, na trawę, na kamienie. Długo patrzeć na twarze ludzkie. Wtedy powoli z otchłani wyłania się to, co w nich najpiękniejsze. Ale uroda ta chyla się ku ucieczce - trzeba ją pochwycić.

 Natura jest niezwykłą książką, którą każdy z nas winien zgłębiać. Każda pora roku, każdy dzień i każda chwila nosi w sobie tajemnicę, którą możemy odkryć. Patrząc na niezwykłości natury, dowiadujemy się o samych sobie.

 Natura jest templum wspaniałych drzew. Jej zieleń to nasza święta ostroga, ku tej sióstce duch nam wciąż dąży, nie zna przeszkód, nie zna granic, nie zna trwogi.