Gaśnie księżyc przed słońcem.
Natura nie zna monotoni, a jej prawda ukryta jest w jej niekończącej się różnorodności. Jest to poemat, którego niezliczone strofy nas niosą - sandały gwiazd, cnote lodu, okruchy krzaków, zgiełk ptaków i miękkość wiatru.
Natura nie biegnie. Wtedy kiedy my spieszymy się, ona stoi nieruchomo. Ona nie zna pory roku. Każda kwiatka zna tylko jedną porę, porę swojego kwitnienia. Każda pora to dla niej wieczność.
Im więcej zimą wody, tym więcej wiosną pogody.
Gdy człowiek wspina się na jakiś szczyt, to nagle, będąc tuż pod nim, zaczyna wyraźniej widzieć inne szczyty, które go otaczają. Te znacznie wyższe. Z dołu ich w ogóle nie widać lub są bardzo niewyraźne. Tam u góry są wyraziste i tym, że są wyraźne, denerwują.
I samą tylko swoją obecnością odbierają całą radość wchodzenia na ten swój obecny.
I będąc już na wierzchołku swojego,
zamiast poczuć spełnienie, czuje się
tęsknotę za tymi wyższymi.
Czwarty dzień jaki - cały grudzień taki;piąty grudzień stycznia czyni znaki;szósty grudzień luty przepowiada;siódmy grudzień zaś o marcu gada.
Rok Nowy pogodny, zbiór będzie dorodny.
Bociany przylatują i odlatują. Dzieci pozostają.
Naturę możemy ujarzmić tylko w ten sposób, że się podporządkujemy jej prawom.
Pierwszego maja deszcz,nieurodzajów wieszcz.
