Przyroda nie jest miejscem do odwiedzenia. To jest dom. Ludzie, którzy spojrzą głęboko na naturę, odnajdą tam siebie samych. W naturze człowiek odnajduje spokój i harmonię, ponieważ jest to źródło wszystkiego, co żyje.
Człowiek, którego serce nie zostało dotknięte pięknem natury, traci cenny skarb, którego nie zdobywa złoto. Wszyscy, którzy miłość do natury noszą w sercu, zrozumieją, co mam na myśli.
Co się z ziemi rodzi, do ziemi wchodzi.
Dziwny jest niedźwiedzi ród, że tak bardzo lubi miód.
Na wilka okrzyk, a niedźwiedź pszczoły drze.
Kiedy w marcu deszczu wiele, nieurodzaj zboża ściele.
A może dopiero w świecie, który nie zna grawitacji, będzie opadanie na dno godne pogardy?
Ciało jest tłumaczem duszy.
Przyroda dysponuje wszystkim, czego potrzebuje człowiek, aby wystarczyło mu to na zaspokojenie wszystkich życiowych potrzeb.
Czym jest człowiek w naturze? Niczym w porównaniu z nieskończonością. Wszystko w porównaniu z nicością. Niezrozumiały dylemat, równie daleki od jednego krańca jak i drugiego. Mierzymy przestrzeń od nic do wszystkiego
