Patrz, skąd wiatr wieje,tedy cię deszcz nie zleje.
Gdy styczeń burzliwy z śniegami, lato burzliwe z deszczami.
Drzewa wznoszą się za oknem ku górzeniczym pełne tęsknoty wołanie niemej ziemi.
Najlepsza jesień tego nie zrodzi, czego wiosna nie zasiała.
Zachwyca nas zauważalne piękno; lecz wieczne jest to, co niewidoczne.
Natura nie jest miejscem do odwiedzenia. To nasz dom. Przede wszystkim ona jest znanym uniwersum, które nie wie o nas. Spokój, który ją charakteryzuje, jest spokojem próżni. Brak odpowiedzi, to jej odpowiedź.
Człowiek nie tkwił w przyrodzie jak gwiaździste niebo, lecz żył w niej jak słońce, które wydobywa swoją moc z niewyczerpalnego źródła, jakie stanowi natura
Lisowi, choć już położony, jeszcze nie dowierzaj.
Gdy październik ze śniegiem przybieży, na wiosnę długo śnieg po polach leży.
Natura nie ma granic, nie znamy jej początku, nie przewidujemy końca. Uczy nas ona, że wielkość ideałów nie zna miary, nie podlega czasowi i nie zanika z biegiem lat.
