Bóg mógł stworzyć świat za siedem dni, ponieważ nie musiał się zastanawiać nad zgodnością z poprzednimi wersjami.
Gdy rój w maju idzie w górę, kosztuje on siana furę.
Bociany przylatują i odlatują. Dzieci pozostają.
Natura nie zna nicości, wszystko ma swoją przyczynę, nic nie może z siebie samego powstać ani w nicość przechodzić. To, co powstało, musi dalej trwać - na zawsze, w jednej formie bądź innej.
Chciwa owca na sól, a chłop na swobodę.
Ludzie zatruwają. Zwierzęta i rośliny uzdrawiają.
Zajmować się biologią oznacza podglądać Boga przy akcie stworzenia.
Kochać naturę to żyć na bosaka wśród strumieni przemijalności, to odczuwać radość promieni słońca, gwiazd i srebrzystej księżyca, to wdychać moc wszechświata nieskończonego.
Opadnięty kwiat nie wraca na łodygę.
Natura nigdy nie pospiesza, a mimo to wszystko jest realizowane. Czy człowiek, wyjątkowy w swojej niecierpliwości, nie mógłby nauczyć się od niej cierpliwości i wytrwałości?
