W początku lata poranne grzmotysą zapowiedzią rychłej słoty.
Człowiek stoi w pośrodku stworzenia, między materią a duchem, między czasem a wiecznością.
Gdy styczeń z mgłą chodzi, mokrą i wczesną wiosnę zrodzi.
Natura nie potrzebuje człowieka, ale człowiek potrzebuje natury. Bez drzew nie ma powietrza, bez powietrza nie ma życia. Natura jest najpiękniejszym arcydziełem, jakie istnieje.
Pełnia czerwcowa? burza gotowa.
Kochać przyrodę to znaleźć sposób na wewnętrzną wolność, na leczenie naszego serca i naszej duszy. Prawdziwy sekret natury jest naszym odzwierciedleniem, które czeka na odkrycie.
Natura nie biegnie. Wtedy kiedy my spieszymy się, ona stoi nieruchomo. Ona nie zna pory roku. Każda kwiatka zna tylko jedną porę, porę swojego kwitnienia. Każda pora to dla niej wieczność.
Jestem wszystkim i niczym. Jestem jak wiatr i nie mogę wejść tam, gdzie okna i drzwi są zamknięte".
Przyroda jest we mnie tętniącą, kochającą matką, pojawia się wtedy, gdy mówi mi tajemna siła: mieszkałbyś pod jej skrzydłem, byłbyś jej dzieckiem i czułbyś jej miłość.
Jak niedźwiedź głaśnie, to aż w krzyżach trzaśnie.
