Człowiek jest wcale nie człowiekiem, dopóki nie zdołał zakwestionować w sobie człowieka. Dać człowiekowi pełną jego miarę, to znaczy pojąć go jako problem, którego rozwiązanie oznacza zarazem przekreślenie tego, co od niego oczekujemy.
Bądź dobroduszny dla wszystkich, przyjazny dla wielu, zaufaj garstce i sam sobie własnym sędzią.
Nie musisz żyć tak, jakby ktoś miał cię lubić. Prawda jest taka, że niektórych osób nie da się przekonać, aby cię polubili. Jeśli dobrze o sobie myślisz, jest to ważniejsze niż to, co inni myślą o tobie.
Ludzie nie mają pojęcia o swojej prawdziwej naturze. Jesteśmy tacy, jakimi nas widzą inni. Nasze cechy nie zależą od nas, ale od naszego otoczenia.
Zawsze pamiętaj, że jesteś absolutnie unikalny. Tak jak wszyscy inni. Twoja osobowość jest twoją siłą.
Prawdziwe osoby nie są doskonałe. Doskonałe osoby nie są prawdziwe. Dlatego najcenniejsi są ludzie, którzy otwarcie przyznają się do swoich błędów, słabości i braków. Nigdy nie boją się pokazać, jak naprawdę są - niedoskonali, ale prawdziwi.
Człowiek cennym jest, ile sam sobie wart. Owszem, zasady - kształtują, lecz najważniejsze jest, co w nas drzemie głęboko i co sami z siebie potrafimy wydobyć.
Człowiek dojrzewa wówczas, gdy zaczyna kochać raczej niż pragnąć bycia kochanym, kiedy zaczyna dawać z siebie zamiast oczekiwać, że inni mu dają.
Ludzie są jak herbatki: nie można poznać ich prawdziwej mocy, dopóki nie wrzucisz ich do gorącej wody.
Ludzie są dzieleni na dwa rodzaje: tych, którzy wydają się szczęśliwi, bo myślą, że osiągnęli coś, i tych, którzy są nieszczęśliwi, bo myślą, że nie udało im się osiągnąć wszystkiego. Ale prawda jest taka, że nikt nigdy nie osiąga wszystkiego.
