Wszystko, co możemy zrobić dla innych, a nie zrobimy, stanowi naszą niewykorzystaną część życia, stanowi nasze największe marnotrawstwo. Cokolwiek robimy dla siebie samych, zostajemy przy tym mniej lub bardziej sami. Tylko służąc innym, możemy być pełnią siebie samych.
Nigdy nie możemy przewidzieć, które z naszych czynów przyniesie rezultaty, które przetrwa po nas, które pójdzie na dno z życiową bylejakością, która samotnością.
Dawniej myślałem, że to znaczy być człowiekiem, że to człowiek jest pomiędzy niebem a ziemią. Dzisiaj wiem, że nie prawda. Człowiek jest nie tylko pomiędzy niebem i ziemią, ale wyżej niż niebo i głębiej niż ziemia.
Nie jesteśmy tym, co jest nam dane, ale tym, co wybieramy. Każdy z nas ma w sobie ogromną moc, aby coś zmienić, choć często o tym zapominamy.
Nie możemy zmienić świata, dopóki nie zmienimy samych siebie. A problem z tym jest taki, że nie znamy samych siebie, więc nie musimy zmieniać tego, co nieznanego.
Nie muszę ratować świata. Wystarczy, że będę mógł jak najwięcej zrobić dla jednej osoby. Jeśli każdy z nas zrobi coś dla jednej osoby, cały świat stanie się lepszym miejscem.
Bądź dobroduszny dla wszystkich, przyjazny dla wielu, zaufaj garstce i sam sobie własnym sędzią.
Dopóki żyjemy, zawsze możemy powiedzieć, co jest najważniejsze dla nas. To jest to, co zawsze jasno widzimy, to jest to, co nam najbardziej na sercu. Trzeba tylko umieć tego posłuchać.
Nie ważne, ilu masz przyjaciół, ważne kto przy tobie był, gdy cię nie było. Warto pamiętać, że prawdziwa przyjaźń nie zależy od tego, ile masz wspólnych zainteresowań, ale od ilości wzajemnego zrozumienia i szacunku.
Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Ci, którzy mają stworzyć coś pięknego, muszą używać noży, młotów, pilników, zapuszczają dłonie w skwierczący płomień. Są rany, blizny, poparzenia. Ale potem jest coś, co trwa, daje piękno i radość.
