Nie należy oceniać osoby po tym, jak się zachowuje, gdy jest szczęśliwa i zadowolona. Prawdziwy charakter człowieka poznajemy wtedy, gdy napotyka na przeciwności losu.
Żadna jednostka nie istnieje sama dla siebie, bez społeczności. Nie jesteśmy w stanie żyć samodzielnie. Świadomość, która wywyższa jednostkę ponad społeczność, stanowi pomieszanie z perspektywą.
Szczęście to nie jest sumka drobnych zdarzeń. Szczęście to stan umysłu. Jeden wybiera, czy chce być szczęśliwy. Nie jesteśmy niezadowoleni dlatego, że mamy problemy; jesteśmy nieszczęśliwi, ponieważ wybieramy nieszczęście. Szczęście to nie tylko prawo, ale obowiązek, ponieważ nasi najbliżsi są najszczęśliwsi kiedy jesteśmy szczęśliwi
Nie jesteśmy jako ludzie ani aniołami, ani bóstwami: dobroć nasza jest człowiecza, a zatem ograniczoną i niewystarczającą, pozostaje zawsze poniżej wymogów. Zawodzi, nawiedza błędami, omyłkami, słabościami.
Nigdy nie oceniaj człowieka zanim nie przejdziesz kilka mil w jego butach. Każda osoba, którą spotykamy w naszym życiu, niesie w sobie jakąś burzę, o której nie mamy pojęcia.
Mądry człowiek mówi, gdy ma coś do powiedzenia. Głupiec mówi, bo musi coś powiedzieć. Przez swoje milczenie można powiedzieć więcej niż słowami.
Sześć set siedemdziesiąt siedem osób może mieć te same cechy, ale każda z nich będzie indywidualna. Wszystko, co jest stworzone na podobieństwo i według obrazu, jest unikalne, niepowtarzalne. Stąd wynika cała dysproporcja, całe niespełnienie, cała tragedia osoby.
Nie trzeba się przekonywać do bycia sobą. To jest coś, co przychodzi naturalnie. Problem zaczyna się, kiedy próbujesz być kimś innym.
Ludzie boją się zmian, ponieważ wolą milion razy cierpieć, niż spróbować coś nowego. Nawet jeśli doznali już rozczarowania, wciąż wybierają to, co jest im znane.
Najważniejszą rzeczą w komunikacji jest słuchanie tego, czego nie powiedziano. W człowieku jest coś więcej niż to, co jest manifestowane w jego pojawieniu się i czynach. Jest on kimś więcej niż suma jego doświadczeń.
