Niektórzy ludzie przychodzą do naszego życia tylko po to, aby nauczyć nas, jak żyć bez nich. A niektórzy zostają, dając nam powód, by nauczyć się, jak żyć dla nich.
Wielką sztuką jest umieć zrozumieć, co ktoś próbuje nam powiedzieć. Czy to przez słowa, czy przez milczenie. W drugim przypadku jest to trudniejsze, ale tym bardziej satysfakcjonujące.
Posiadanie instynktowne cieszy tylko te niewykształcone umysły, które grają sztucznej ozdobie swojej powierzchowności, podczas gdy autentyczna osobowość zadowala się jedynie rzeczami nabytymi przez pracę, które stanowią zaszczytną nagrodę doskonałości.
Jeśli nie jesteśmy w stanie zrozumieć istoty tego, czym jest inni ludzie, nie będziemy w stanie zrozumieć, czym jesteśmy my sami. Zrozumienie samego siebie wymaga zrozumienia innych.
Gdyby ludzie byli tak samo uprzywilejowani, jak aniołowie, nigdy nie mieliby okazji do wyróżnienia się, bo wszystko, co by robili, byłoby pokierowane Boską łaską. Dlatego ludzie muszą mieć pewną swobodę, aby mogli wykazać się swoimi talentami, a Bóg może wtedy ocenić ich wartość.
Nie chodzi o to, aby przetrwać, ale o to, aby żyć z pasją, z jakimś entuzjazmem, z przekonaniem, że to co robimy ma sens.
Są tacy ludzie, którzy nie potrafią zrozumieć, że inna osoba może myśleć inaczej, a jednak pozostać uczciwa. Dla nich różnica zdań jest zwyczajną zdradą.
Żyć nie umierać to niesie pohorbowanie nad nami, jak źle jest pojęte i jak zdrożone do ciała.
Osoba, która podąża za tłumem, zazwyczaj nie pójdzie dalej niż tłum. Osoba, która chodzi sama, może znaleźć się w miejscach, których nikt wcześniej nie widział.
W gruncie rzeczy nie znamy ludzi, tylko ich cień jaki rzucają na nas. Ale to wystarcza, by zachowali dla nas wartość najcenniejszą.
