Nie jesteśmy jako ludzie ani aniołami, ani bóstwami: dobroć nasza jest człowiecza, a zatem ograniczoną i niewystarczającą, pozostaje zawsze poniżej wymogów. Zawodzi, nawiedza błędami, omyłkami, słabościami.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, ale przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
Dobry człowiek nie jest tym, który nie ma wad, ale tym, który pracuje nad nimi, by dążyć do swojej najlepszej wersji. Każdego dnia jest kolejną szansą na poprawę i naukę. To jest prawdziwa siła i moc dobrego człowieka.
Wszechświat to nie maszyna, lecz istota żyjąca, majestatyczna, o nieustannej działalności. Nie jest martwy organizm, którego używamy i nietaktownie eksploatujemy, lecz niezwykle wyrafinowany i delikatny organizm, którego częścią jesteśmy.
Człowiek, którego cechami są wytrwałość, cierpliwość, empatia i miłość, przynosi na świat harmonię i piękno. Aby to osiągnąć, musi jednak najpierw pokonać swoje własne lęki i niszczące myśli.
Człowiek cennym jest, ile sam sobie wart. Owszem, zasady - kształtują, lecz najważniejsze jest, co w nas drzemie głęboko i co sami z siebie potrafimy wydobyć.
Nigdy nie jesteśmy tak bezbronni wobec cierpienia, jak gdy jesteśmy w miłości, nie ma na świecie siły, która miałaby równie wielką moc niszczenia.
Są ludzie, którzy uwierzyliby, że jesteś niewidzialny, gdybyś tylko próbował wystarczająco mocno. Są inni, którzy widzą tylko to, co chcą zobaczyć. Są jeszcze inni, którzy nie widzą nas wcale, choć znamy ich nazwiska, choć mówimy do nich codziennie. Jednak najdziwniejsze jest to, że choć jesteśmy dla nich niewidzialni, to dla nas są najważniejsi.
Siła charakteru człowieka nie polega na tym, by nie upadać, ale na tym, by po każdym upadku potrafić wstać i iść dalej.
Życie jest darem, jakim obdarza nas Bóg, a czym je wypełnimy, zależy tylko od nas. Rola, jaką pełnimy, jest naszym wyborem, tak samo jak sposób, w jaki wykorzystujemy dany nam czas.
