Nie tylko siłą ducha, ale również i siłą ciała można stawić czoło przeciwnościom losu, przeciwstawić się cierpieniu, powstrzymać się od złego.
Człowiek to nie jest to, co on ma, to nie jest to, co wie, czym się para, jakie miejsce zajmuje w społeczeństwie, w rodzinie, w pracy. Człowiek to jest to, co on jest.
Nie ma człowieka, który by nie miał jakiegoś daru przekonywania: oto jeden śmieszy, inny wzbudza litość, ten straszy, ów zaskakuje, tamten wdzięczy - ale wszyscy wymagają cierpliwości.
Nie trzeba się przekonywać do bycia sobą. To jest coś, co przychodzi naturalnie. Problem zaczyna się, kiedy próbujesz być kimś innym.
Najważniejsze jest, abyś zawsze był sobą. Nie próbuj zmieniać swojego „ja” dla innych. Jeżeli ktoś Cię nie akceptuje, wtedy po prostu nie jest dla Ciebie.
Róże są bez przyczyny – takie jakie są. Ale człowieka z różą nie powinniśmy porównywać
Nie jesteśmy na tyle mądrzy, żeby przewidzieć wszystko, ani na tyle młodzi, żeby zapomnieć o wszystkim. Jesteśmy towarzyszami podróży, nikt z nas nie jest lepszy od drugiego. Każdego z nas obciąża przeszłość, zniechęca przyszłość i ogranicza teraźniejszość.
To, co najcenniejsze w człowieku, to niezdolność do przejścia przez pewne granice. To, co mówi: dość. To jest człowieka godność.
Jak w lustrze wystają nasze brudy i skazy, jak w lustrze uwidaczniają się nasze chwile zwątpienia i słabość, gdy patrzymy na siebie bez zasłon.
Nie wolno nam przekraczać granic naszej osoby i narzucać swego Ja innym. Każdy musi sam sobie wybierać swoje dobro, swój cel, swoje idee, swoje wartości.
