Jeśli naprawdę chcesz poznawać naturę człowieka, nie słuchaj jego słów. Obserwuj jego czyny. Czyny definiują charakter, a nie słowa.
Ludzie są jak pudełka zapałek. Zdają się być identyczni, ale w każdym jest jakaś iskra, która sprawia, że jest wyjątkowy. Musisz jedynie zaryzykować i pocierać, aby to zobaczyć.
Wielkość człowieka nie polega na tym, jak dużo bogactwa zdobył, ale na jego uczciwości i jego zdolności do poznawania prawdy.
Bez uporu nie ma możliwości kontynuacji, bez uporu nie ma kreatywnego myślenia.
Wszystko, co możemy zrobić dla innych, a nie zrobimy, stanowi naszą niewykorzystaną część życia, stanowi nasze największe marnotrawstwo. Cokolwiek robimy dla siebie samych, zostajemy przy tym mniej lub bardziej sami. Tylko służąc innym, możemy być pełnią siebie samych.
Najważniejszy jest charakter, bo to on kształtuje nasze postrzeganie świata i decyduje o naszych czynach. Talent, inteligencja, uroda, zasoby, wszystko jest drugorzędne.
Człowiek ma tyle godności, na ile sam sobie jej uznaje. Można go poniżać, można krzywdzić, można przewrotnie oskarżać – jeżeli on sam nie podziela opinii nieprzyjaciół, jest niezwyciężony.
Nie liczą się ludzie, którzy są z nami tylko w dobrych chwilach, ale ci którzy są z nami, gdy jest nam naprawdę źle. To prawdziwi przyjaciele. To najcenniejsze osoby w naszym życiu.
Czasami tęskni się za osobą, której się nie zna, a nie za tą, którą się zna. Tęsknota ta jest nieuzasadniona, ale nie można jej zignorować.
Nie mierzę człowieka tym, co osiągnął, ale tym, czego pragnie. Rzeczy wielkie same w sobie nie są wielkimi. Wielki jest tylko człowiek, który je czyni wielkimi.
