O wartości indywidualności

 Niezależnie od tego, jak ważny jest przykład, jedna osoba nie może stanowić przykładu dla całego świata - lecz może stanowić przykład dla wielu osób.

 Człowiek, którego cechami są wytrwałość, cierpliwość, empatia i miłość, przynosi na świat harmonię i piękno. Aby to osiągnąć, musi jednak najpierw pokonać swoje własne lęki i niszczące myśli.

 Wszystko, co możemy zrobić dla innych, a nie zrobimy, stanowi naszą niewykorzystaną część życia, stanowi nasze największe marnotrawstwo. Cokolwiek robimy dla siebie samych, zostajemy przy tym mniej lub bardziej sami. Tylko służąc innym, możemy być pełnią siebie samych.

 Jest tylko jeden sposób, aby otrzymać od innych szacunek: nie próbować być kimś innym. Bądź sobą i nie pozwól nikomu się na to zaprzeczyć.

 Kiedy mówią, że czas leczy rany, to kłamią. Przyzwyczajenie do bólu to nie to samo co jego zniknięcie.

 Żadna jednostka nie istnieje sama dla siebie, bez społeczności. Nie jesteśmy w stanie żyć samodzielnie. Świadomość, która wywyższa jednostkę ponad społeczność, stanowi pomieszanie z perspektywą.

 Czarne na białym wypisane cechy człowieka nie mówią nic o samym człowieku. Świadczą jedynie, że ktoś go oblizał i potrafił rozpoznać smak.

 Nie ma jednej prawdy. Wszyscy obecni w pokoju mają swój kąt widzenia, swoje doświadczenie, swoją interpretację. To nie znaczy, że ktoś ma rację, a ktoś nie. To znaczy, że dzielimy się doświadczeniami, a nie obiektywnymi faktami.

 Nie zawsze musimy znać odpowiedź na każde pytanie. Czasem wystarczy być obok, posłuchać, spojrzeć zrozumiejąco. Nie oczekuj, że zawsze będziesz idealny. To wyjątkowo skomplikowane zrozumienie, że człowiek, choć bywa niedoskonały, to wciąż jest człowiekiem.

 Człowiek jest jedynym stworzeniem, które odmawia bycia tym, czym jest. Inne stworzenia są zadowolone z tego, czym są, tylko człowiek jest niezadowolony i sięga po nieznane.