Dobrze zrozumieć jedną osobę jest trudniej, niż znaleźć odpowiednie słowa własnych przeżyć. A przecież rozmowa z jednym człowiekiem pozwala nam zrozumieć całe społeczeństwo.
„To, co człowiek czeka, zawsze jest zły jako człowiek; zawsze. Bezgraniczna jest uczciwość, bezgraniczna jest prawda, bezgraniczna jest miłość, a człowiek jest ograniczony. Bez względu na to, co czyni, nosi zawsze lepkość, zawsze jest zły.”
Nie chodzi o to, aby przetrwać, ale o to, aby żyć z pasją, z jakimś entuzjazmem, z przekonaniem, że to co robimy ma sens.
Człowiek, który nie przeżył najmniejszego szkopułu, nawet widząc barierę, stoi na miejscu. Nie robi kroku naprzód, tylko kręci się w kółko jak kot wokół gorącej kaszki.
Twoja życzliwa osoba dla innych jest lustrem, w którym dostrzegasz siebie, a zły człowiek jest przeźroczysta woda, w której samego siebie nie widzisz.
Nic nie może zastąpić ceniących cię ludzi. Nawet miliony na koncie nie dadzą ci prawdziwego szczęścia. Bez miłości i szacunku innych jesteśmy sami.
Człowiek zawsze ceni to, co wysoko, do czego trudno dojść. Pracuje, męczy się, pokonuje, dąży, nie ustaje. A gdy już osiągnie? Zza gór, zza granic, zza zasłon dymów, pojawia się coś jeszcze, coś dalekiego. I znów podąża.
Nie chodzi o to, kim jesteś, ale o to, co z siebie robisz. Najważniejsze, abyś sam wiedział, jak naprawdę wypadasz w oczach innych.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
To, co najcenniejsze w człowieku, to niezdolność do przejścia przez pewne granice. To, co mówi: dość. To jest człowieka godność.
