Kiedy naprawdę kochasz, kiedy naprawdę obchodzi Cię los drugiego człowieka, jesteś w stanie zrobić dla niego więcej niż zrobiłbyś dla siebie samego.
Człowiek, który zna samego siebie, jest prawdziwie oświecony. Ten, kto zna innych, jest mądry. Ten, kto zna siebie, jest przebudzony.
Człowiek, który nie jest w stanie poświęcić niektórych ze swoich wartości, nie może zmienić swojego życia i nie może mieć znaczenia w historii.
Nie mierząc się z innymi, nie dowiemy się, kim jesteśmy, bo to, co stanowi o naszej tożsamości, to nie tylko nasza osoba, ale także to, jak ta osoba wpisuje się w kontekst społeczny, w którym żyjemy.
Cierpienie jest fundamentem wszystkiego. Pierwszym krokiem ku zrozumieniu jest cierpienie. I kiedy już człowiek zrozumie co to cierpienie, zaczyna rozumieć samego siebie.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, ale przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
Wielka sztuka nie tkwi w byciu w stanie, ale w umiejętności wyboru. W przyjmowaniu nie tego, co się ma, ale tego, czego się pragnie.
Każdy człowiek jest kimś wyjątkowym, niezależnie od tego, co robi, czym się zajmuje, to jest wyjątkowy, a wewnętrzna siła, którą ma, pozostaje niewykorzystana do końca życia, ponieważ nie znamy jej pełnego potencjału.
Niewielu ludzi potrafi znosić spokojne i ciche szczęście, które pomaga przetrwać. Wielu woli nieszczęście, bo daje okazję do narzekań, do wrogiego oceniania innych, do samopodziwiania sobie.
Świat jest piękny, a zasługą tego są ludzie. Dla niektórych to jest zupełnie nie do zrozumienia, ale na szczęście są i tacy, którzy rozumieją. Czasami, kiedy mówimy o ludziach, nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele dla nas znaczą. Często to zrozumienie przychodzi zbyt późno.
