Człowiek zawsze ceni to, co wysoko, do czego trudno dojść. Pracuje, męczy się, pokonuje, dąży, nie ustaje. A gdy już osiągnie? Zza gór, zza granic, zza zasłon dymów, pojawia się coś jeszcze, coś dalekiego. I znów podąża.
Nie można wprowadzić nikogo w stan szczęścia, jeżeli ten ktoś, choćby w najmniejszym stopniu, nie zaznał jego osobiście. Wszak i szczęścia nie można dać, jak ręką. To musi wytrysnąć spoza wszystkiego, z nas samych.
Jednym z najtrudniejszych zadań człowieka jest nauczenie się, by zamiast na siebie patrzeć, patrzeć na innych. Trzeba zrozumieć, że jesteśmy wszyscy częścią tej samej całości.
Nie jest ważne, co jest narzucone z zewnątrz, ale to, co jest tworzone z własnej wewnętrznej wolnej woli. Biorąc pod uwagę osobę ludzką, najważniejsze jest to, co ona sama z siebie czyni - to jest prawdziwe jej „ja”.
Człowiek jest wolny tylko wtedy, gdy doświadcza lęku. Człowiek nie jest dany raz na zawsze, jest ciągle w budowie, jest złotym rękodziełem. Szlifujmy go, szlifujmy prawdę o człowieku, szlifujmy człowieka, który myśląc śmielej, żyje pełniej.
Nie szukałem tej, której można pokochać, ale tej, bez której nie można żyć. W rzeczywistości, to nie ja ją znalazłem, ale ona mnie.
Człowiek, którego cechami są wytrwałość, cierpliwość, empatia i miłość, przynosi na świat harmonię i piękno. Aby to osiągnąć, musi jednak najpierw pokonać swoje własne lęki i niszczące myśli.
Stwórca, kiedy robił człowieka, wdzięknym go uczynił i nadał mu moc. Potem, dodawszy mu mądrość i umiejętność do zrozumienia prawdy, jedynie nie odsłonił mu tajemnicy bytu. Tak właśnie został stworzony człowiek, równocześnie piękny i niewygodny.
To, co najcenniejsze w człowieku, to niezdolność do przejścia przez pewne granice. To, co mówi: dość. To jest człowieka godność.
Trzeba bardzo dużo wiedzieć, by zrozumieć, jak niewiele się wie. Zbierać skarby wiedzy nie jest trudno. Potężniejszy od nich jest umysł, który może bez nich zrozumieć świat.
